Niespodzianki o świcie w Kukawkach

Jak pisał Phil Bosmans „najpiękniejszych chwil nie zaplanujesz, one przyjdą same”.

Bardzo często tak właśnie jest, że wtedy kiedy najmniej się tego spodziewamy lub jesteśmy spontaniczni – piękne rzeczy dzieją się w naszym życiu. Samą spontaniczność jaką w sobie posiadam zawdzięczam Przyjacielowi, o którym często mówię, że jest to mój starszy brat (Bartkowi), którego poznałem kilkanaście lat temu w mojej pracy.

Rozpoczynałem wówczas studia i rozmawiając na różne tematy pewnego razu Bartek wspomniał: „Mario – jesteś super gość, ale powinieneś być bardziej otwarty, bardziej spontaniczny”. Nie był to zarzut, a pewnego rodzaju sugestia, która miała dla mnie bardzo duże znaczenie. Zdałem sobie wówczas sprawę, że rzeczywiście tak jest. I postanowiłem to zmienić w sobie. Ta rozmowa wówczas była jedną z kluczowych, bo ta kwestia diametralnie we mnie się zmieniła. Stałem się zdecydowanie bardziej spontaniczny i to na szczęście pozostało mi do dziś. Dlaczego o tym piszę? Dlatego, że moim zdaniem to też świetnie przekłada się na fotografię w kontekście mojej osoby. Kiedyś zapewne wiele czasu zastanawiałbym się nad różnymi rzeczami, myślał, rozważał – dziś po prostu wsiadam w samochód lub na rower, jadę poznawać nowe miejsca lub te w których byłem, potrafię często podjąć różne decyzje błyskawicznie i dzięki temu mam wiele kadrów, których nigdy bym z sobą nie przywiózł, gdyby nie wspomniany spontan 😉 No dobrze, starczy tej osobistej dygresji 😉 Choć ma ona wprowadzić trochę w to co wydarzyło się w sobotni poranek. A cóż takiego się stało?

Właśnie to, że kompletnie nie zaplanowałem zdjęć w Kukawkach, a decyzja o tym, by je sfotografować zapadła w jednej krótkiej chwili. Wracałem nocą z Warszawy, ponieważ odbierałem z podróży moją siostrę wraz z moim siostrzeńcem. Pociąg (chyba można użyć tutaj słowa – „tradycyjnie”) opóźnił się i zamiast o 2.30 w nocy, przyjechał o 3.00. Do domu siostra dotarła więc około 4 nad ranem, wsiadłem w samochód i pojechałem do siebie. I wtedy się zaczęło…

Gdy wyjeżdżałem od rodziców, zauważyłem w Adampolu księżyc, który mocno świecił nad drzewami (tej nocy, kiedy było jego zaćmienie). Muszę przyznać, że ten widok zachwycił mnie bardzo. Decyzja mogła być zatem tylko jedna: pojechać do Urli (w których mieszkam) po statyw, zabrać aparat i obiektywy i szybko wrócić ponownie do Adampola. Całe szczęście, że miejsca te dzieli bliska odległość 🙂

Wróciłem z całym sprzętem, zabrałem też z sobą na wszelki wypadek gumowce i zacząłem fotografować.

Na polach były bardzo duże mgły. Postanowiłem więc wybrać się do kolejnej wioski, która znajduje się tuż za Adampolem – do wsi Kukawki. Warunki do fotografowania były rewelacyjne, bowiem mgła była spora i tworzyła klimat, który lubię najbardziej. Najpierw skupiłem się na drodze tuż przed samym wjazdem do wsi, następnie uroczo prezentował się drewniany dom otoczony lasem i unoszącymi się mgłami.

Wykonałem w tym miejscu jeszcze kilka zdjęć, a następnie zatrzymałem się nieopodal kaplicy. Tam zostawiłem samochód i powędrowałem na łąki. Jak widać na poniższych fotografiach – klimat był niesamowity!

Tymczasem spostrzegłem, że bardzo ładne światło pojawiło się na drodze w kierunku Strachowa. Postanowiłem więc wybrać się w tę stronę, gdyż byłem ciekawy co zastanę. I tutaj pojawiły się dwie niespodzianki 🙂 Ale zanim o nich napiszę, to najpierw przedstawię kadr z tego miejsca, które sprawiło, że chciałem pójść tą drogą.

Byłem zaciekawiony co kryje się za tą mgłą. Światło porannego słońca nadawało wszystkiemu życia.

Wziąłem z sobą obiektyw szerokokątny i statyw. Dotarłem do Domu Weselnego Pod Kasztanem i zachwyciła mnie niezwykła sceneria. Wschodzące słońce rozświetlało bocianie gniazdo. Wszystko we mgle. Wykonałem kilka zdjęć i wiedziałem, że muszę wrócić się ponownie do samochodu bo mój teleobiektyw, ponieważ nie brałem go z sobą, a zależało mi na tym, by sfotografować bociany w większym przybliżeniu.

Jak się okazało, miałem szczęście, że pod body podpięty był obiektyw zoom, ponieważ kiedy skończyłem fotografować bociany, dostrzegłem na łące sarnę. Podniosła się powoli, spojrzała na mnie i przebiegła na drugą stronę.

A zatem nie była skłonna do dłuższego pozowania. Mówi się „trudno”, żyje się dalej 😉 I tak byłem zadowolony, że chociaż zdążyłem ją uwiecznić na bodajże 4 zdjęciach.

Nadal wszystko było osnute mgłą tajemnicy…

Uznałem, że czas zatem zmienić kierunek i udać się w przeciwną stronę, by zrobić zdjęcia w Kukawkach na granicy z Basinowem. Trafiłem na łąkę, która była cała w pajęczynach. Drzewa były słabo widoczne, a po swojej lewej stronie miałem wschodzące słońce. Stworzył się dzięki temu ciekawy klimat i muszę przyznać, że dosyć długo fotografowałem właśnie w tym miejscu.

To był świetny początek weekendu. Ale to wszystko za sprawą księżyca w Adampolu. Gdybym nie zauważył jak ładnie prezentuje się w tej części wsi, zapewne wróciłbym do domu i poszedł spać. Na szczęście stało się inaczej i piękne chwile niezaplanowane – pojawiły się same…

Fot. Mariusz Kalinowski